๛ Entering the True Way

ความตาย..ไม่ว่าจะเป็นการแตกสลายของตัวตนในแต่ละขณะ ความล้มเหลวของโครงการล้านแปด การพลัดพรากจากคนที่เรารัก ความเจ็บป่วยทางกาย หรือการสิ้นสลายของร่างกายนี้ในที่สุด...

ครั้นเมื่อเราได้ตระหนักว่า ความตายนั้นเป็นเสมือนดั่งรากฐานการปรากฏของพลังปัญญาแห่งการตระหนักรู้ อีกทั้งยังมอบประตูสู่การเข้าถึงแง่มุมแห่งชีวิตที่เปิดกว้างมากขึ้น การสร้างความสัมพันธ์ที่ถูกต้องกับความตายก็จะนำไปสู่ประสบการณ์การเปลี่ยนแปลงภายในที่ลึกซึ้งและยั่งยืนในทุกขณะ

เมื่อนั้นชีวิตแต่ละวินาทีก็จะกลายเป็นพื้นที่แห่งการเรียนรู้ อันตั้งอยู่บนความไม่ประมาทอย่างแท้จริง

นี่คือสิ่งที่ท่านอสังกะ เรียกว่า "การปฏิวัติจากรากฐาน" และที่ท่านโดเก็น เรียกว่า "การเข้าสู่หนทางที่แท้" ๛

๛ The More Freedom We Taste

พระคัมภีร์กล่าวไว้ว่า :

เมื่อเราได้ลิ้มรสประสบการณ์แห่งอิสรภาพบนเส้นทางแห่งการฝึกตนมากเท่าไร ก็ยากที่เราจะอยากหวนกลับไปใช้ชีวิตในแบบที่เต็มไปด้วยความแข็งทื่อ ความมืดมิด และความอึดอัดขัดข้อง จากการมัวแต่หมกหมุ่นอยู่กับความคิดฟุ้งซ่านไปวันๆ

อรรถกถา:

นั่นคือเหตุผลที่ว่า ทำไมการภาวนาในชีวิตประจำวันจึงมีความสำคัญต่อชีวิตเรายิ่งนัก

การภาวนาจะค่อยๆพาเราเข้าไปสร้างความสัมพันธ์กับจิตใจที่กว้างใหญ่ไร้ขอบเขต ซึ่งดูจะตรงกันข้ามกับความหมกมุ่น เวียนว่ายอยู่ในวัฏฏะแห่งความคิดฟุ้งซ่านที่คุ้นชิน

ช่วงเวลาสั้นๆของการปฏิบัติ ทำให้เราได้ตระหนักว่า มันยังมีอีกแง่มุมของชีวิตที่น่าถวิลหา และท้ายที่สุดเราก็ไม่อาจเลือกเดินหนีไปในทิศทางอื่นได้อีกต่อไป

เราต่างต้องการเรียนรู้ที่จะใช้ชีวิตที่สมบูรณ์ ด้วยการสร้างความสัมพันธ์กับโลกใบนี้ในวิถีทางที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง ..เป็นความสัมพันธ์อันยั่งยืน จากการที่เราไม่พยายามที่จะพรากชีวิตออกจากความตื่นรู้อันกว้างใหญ่เลยแม้แต่เพียงวินาทีเดียว ๛

๛ Sometimes the Pieces Fall Into Place

บางเวลาเมื่อเศษเสี้ยวแห่งชีวิตกลับเข้าสู่ที่ทาง อะไรๆดูจะลงตัว ทำเอารู้สึกเต็มเปี่ยมไปด้วยคุณค่าและความหมาย

แต่ที่น่าขันก็คือ ความหมายที่ว่านั้นที่สุดแล้วก็หาได้มีความหมายอะไรเลย ..มันแค่ดูเหมือนจะมีก็เท่านั้น

เมื่อชีวิตเราผกผันอีกครั้ง ทันใดนั้นเรากลับรู้สึกหมดสิ้นคุณค่า ไร้ซึ่งความหมายของการมีชีวิตอยู่ แต่มันกลับน่าสนใจที่ว่า ประสบการณ์ของการหมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่างนั้นดูจะไม่ไร้ความหมายไปเสียเลยทีเดียว

เพราะหากเราสังเกตให้ดี เราจะได้เรียนรู้ความหมายที่แท้จริงของการมีชีวิตอยู่เพื่อผู้อื่น ๛

๛ The Little Rough Edges

เรามัวใช้เวลาทั้งชีวิตวิ่งวุ่นกับการซ่อมแซม เปลี่ยนแปลง แก้ไข
สิ่งละอันพันละน้อย ที่บ่งบอกถึงความไม่ลงตัว ขอบเขตจำกัด
หรือความแปลกประหลาดผิดปรกติ ที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวัน

ทำไมเราถึงไม่ลองที่จะศิโรราบให้กับสถานการณ์ที่ว่านั้นกันดูบ้าง ?

...ลองเปิดพื้นที่ให้กับความไม่แน่นอนที่ไร้หนทางแก้ไข
ให้ได้แสดงธรรมชาติที่แท้จริงของมันให้เราได้เรียนรู้

แล้วเฝ้าดู ...
เมื่อนั้นชีวิตเราอาจได้พบกับความมหัศจรรย์ที่ไม่คาดฝันก็เป็นได้ ๛

๛ The Very Same Reality

ความจริงแห่งชีวิตจะปรากฏให้จิตใจเราสัมผัสได้ในหลากหลายแง่มุม

เมื่อจิตใจเรายุ่งเหยิง ทั้งความคิด อารมณ์ ความรู้สึก สภาวะจิตใดๆ ดูจะเต็มไปด้วยปัญหา ทำเอาเราแสนสับสน เจ็บปวด และเป็นทุกข์

มันปรากฏต่อจิตใจ ราวกับสิ่งจริงแท้ถาวร แข็งทื่อ ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดีขึ้นได้

แต่พอเราได้นั่งลง วางใจให้ผ่อนคลายกับความเป็นไปแห่งสรรพสิ่ง
จิตใจเราค่อยๆกลับมาสู่ธรรมชาติเดิมแท้

ทันใดนั้น เราอาจจะแปลกใจที่ได้พบว่าประสบการณ์เดิมๆที่ดูเจ็บปวดเหล่านั้น
กลับมีนัยแห่งความหมายและความสุขที่แท้แห่งชีวิตปรากฏอยู่ให้เราสัมผัสได้ไปพร้อมๆกัน ๛

๛ Not a Static Entity

พื้นที่ภายในใจหาใช่อัตลักษณ์ที่แน่นิ่ง...

ในเบื้องต้น จิตอาจดูมีลักษณะเฉพาะและมีข้อจำกัดบางอย่าง
แต่เมื่อเรารู้จักที่จะปล่อยวาง จิตก็จะเปิดกว้างกลายเป็นสิ่งที่เราไม่รู้จักอีกต่อไป

มันอาจจะไปถึงจุดที่ว่า เราได้ปล่อยวาง ลึกลงไป ลึกลงไป...
จนเราได้ตกไปอยู่ใน "ความว่าง" อันไร้มิติและขอบเขต

นั่นคือ แว้บหนึ่งของอิสรภาพแห่งชีวิต ที่เราต่างปรารถนา ๛

๛ Making Peace With Death

หากเราอยากมีชีวิตที่แท้ เราต้องฝึกที่จะสร้างสัมพันธ์กับความตายอย่างถูกต้อง

เราต้องเข้าใจว่า
ไม่เพียงแต่ไม่มีสิ่งใดในตัวเราที่จะอยู่ยืนยงคงกระพัน
จริงๆแล้วทุกอย่างได้ตายไปเรียบร้อยแล้วต่างหาก...

หากเราได้ใคร่ครวญถึงความจริงข้อนี้กันอย่างลึกซึ้ง
ความสิ้นหวังดูจะเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้
มันดูจะเป็นความจริงขั้นสูงสุดของการดำรงอยู่

การเข้าถึงธรรมชาติของความตายจะนำเราไปสู่การเข้าใจชีวิตที่ว่า
ไม่มีสิ่งใดที่เราจะสามารถไปยึดมั่นถือมั่น
ไม่มีสิ่งใด และสถานที่ใดที่เราจะสามารถให้ความพึงพอใจสูงสุดแก่เราในบั้นปลาย

เมื่อเราได้ศิโรราบกับความตาย เราจึงสามารถเริ่มตั้งคำถามกับการมีชีวิต
ถามถึงสิ่งที่ชีวิตอาจต้องการจากเรา แม้เพียงน้อยนิด

แต่ไม่ว่าคำตอบจะคืออะไร
มันก็ใช่ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
เราไม่มีทางเลือกที่จะไปจบลงที่อื่นใด
และชีวิตของเราก็ไม่มีวันที่จะกลายเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่อะไรเลย... ๛

๛ Walk Humbly

ก้าวเดินอย่างอ่อนน้อม...

พระคัมภีร์กล่าวไว้ว่า:
การก้าวเดินท่ามกลางเหล่าธรรมบาล* เสมือนการเดินทางบนทางแคบๆ ที่รายรอบไปด้วยเทือกเขาสูงตระหง่าน

อรรถกถา:
เพียงแต่ในกรณีนี้ เทือกเขาเหล่านั้นมีชีวิตและกำลังเฝ้ามองเธออยู่ จงให้ความเคารพ และก้าวเดินอย่างอ่อนน้อมท่ามกลางเหล่ายักษ์ผู้ทรงธรรมฤทธิ์

ที่สำคัญ จงอย่าได้พยายามที่จะเป็นมากกว่าความเป็นตัวเธอที่แท้

..เธอไม่จำเป็นต้องเป็นอะไรทั้งสิ้น นอกเสียจากความว่าง ๛

____________________

*ธรรมบาล (dharmapala) ผู้พิทักษ์รักษาธรรม มักปรากฏตัวจากความมืดในร่างของอสูรหน้าตาดุร้าย ธรรมบาล ถือ เป็นคุณลักษณะของพลังแห่งการตื่นรู้ที่ถูกปลุกขึ้น เพื่อคุ้มครองผู้ปฏิบัติให้ตระหนักถึงกิเลส ตัณหา และพลังแห่งอวิชชาที่มีอยู่ในตนเอง จากนั้นจึงรวบรวม ถวายเป็นอาหารอันโอชะให้แก่เหล่าธรรมบาลได้ดื่มกิน

๛ They Found a Way

ธรรมาจารย์ผู้ยิ่งใหญ่ในสายการปฏิบัติ คือ...

บุคคลผู้รู้แจ้งแห่งธรรม ไม่ใช่เพราะว่า เป็นเทวดามาเกิด หรือมีอิทธิฤทธิ์เหนือมนุษย์

แต่เป็นเพราะพวกเขาได้ทุ่มเทแรงกายแรงใจ อุทิศตนเพื่อการฝึกฝน ทำสมาธิบำเพ็ญเพียรชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าอย่างไม่เคยย่อท้อ อย่างที่เรียกได้ว่า พุทธธรรมเป็นดั่งศูนย์กลางชีวิตของพวกเขาโดยแท้..

บ่อยครั้งที่เรามักจะยกย่องบูชาธรรมาจารย์ผู้รู้แจ้งไปในทางที่ผิดๆ โดยคิดไปว่า "ท่านสุดยอดเหลือเกิน เพราะว่าท่านมีปัญญาเป็นเลิศ มีพรสวรรค์ทางธรรมเลิศล้ำกว่าคนธรรมดาสามัญทั่วไปอย่างเราๆ" การมัวคิดเช่นนั้น เป็นความพยายามที่จะหาข้อแก้ต่างให้กับความคิดอันคับแคบ และความเกียจคร้าน ไร้ซึ่งความพากเพียรวิริยะของเรา

หากเอาแต่คิดเช่นนั้น เราจะไม่มีทางเข้าใจความหมายของสายการปฏิบัติอันยาวนานที่สืบทอดมาจากพระพุทธองค์ได้เลย

หลักคำสอนและเส้นทางการฝึกฝนตนเองในวิถีแห่งพุทธะนั้นมีไว้สำหรับมนุษย์เดินดินธรรมดาทุกคน ให้ได้เข้าถึงความรู้แจ้งแห่งศักยภาพที่มีอยู่ในตนเอง ตามเหตุปัจจัยที่แตกต่างกันไปในปัจจุบันขณะของชีวิต ๛

๛ What is Already Going On...

การภาวนาไม่จำเป็นจะต้องพาเราไปสู่สภาวะจิตที่ลึกซึ้งขึ้นเสมอไป...

เพราะเป้าหมายของการภาวนาไม่ได้อยู่ที่ การพาเราไปสู่สภาวะจิตที่ลึกล้ำ หรือสูงส่งเหนือมนุษย์

ตรงกันข้ามการภาวนาจะนำเราไปสู่การสร้างปฏิสัมพันธ์กับทุกอารมณ์ ความรู้สึก แห่งความเป็นมนุษย์อย่างถูกต้องยิ่งขึ้น

ทุกประสบการณ์ชีวิตมีแง่มุมที่ลึกซึ้งรอให้เราได้เข้าไปเรียนรู้ได้ในทุกขณะ

ความปรารถนาที่จะลิ้มรสประสบการณ์ของการเข้าถึงความจริงสูงสุด จะถูกเติมเต็มก็ต่อเมื่อ เราได้ให้คุณค่ากับทุกสัมผัสแห่งประสบการณ์ชีวิตด้านในโดยสมบูรณ์ อย่างที่ไม่ต้องไปมองหาคำตอบจากภายนอกเลยแม้แต่น้อย ๛

๛ When I have a thought about the future...

เมื่อเรามีความคิดคาดหวังกับอนาคต...

ความคิดนั้นหาใช่สิ่งอื่นใด นอกเสียจากสายลมที่พัดผ่านปัจจุบันกาล

หากเรามัวหมกมุ่นกับความคิดราวกับสิ่งจริงแท้ถาวร เป็นอนาคตที่แน่นอนจับต้องได้ เมื่อนั้นเราได้เข้าใจผิดอย่างมหันต์

แต่หากเรารู้เท่าทัน สร้างสัมพันธ์กับความคิดด้วยใจไม่ยึดมั่น เสมือนสายลมแห่งปัจจุบันขณะกำลังพัดผ่านสู่ประสบการณ์ข้างหน้าที่ไม่มีใครรู้

...เมื่อนั้นเรากำลังได้ก้าวเข้าสู่ความเข้าใจแห่งสภาวะธรรมที่แท้ ๛